Historia
Bogata i skomplikowana historia naszej zakonnej Prowincji wypełniona jest nie tylko bogactwem wydarzeń, lecz również życiorysami braci zakonnych i kapłanów tworzących jej struktury na przestrzeni dziesiątek lat historii.
Trudno jest zliczyć, ile to razy burze dziejowe zagrażały Jej istnieniu. Tym większa więc nasza wdzięczność Bogu za wszystkie lata jej trwania.
12 maja 1855
Na mocy dekretu ministra generalnego o. Wenantego z Celano In regimine universi Ordinis, za zgodą Stolicy Apostolskiej, powołano do istnienia nową prowincję nadając jej oficjalną nazwę: Prowincja Niepokalanego Poczęcia NMP w Prusach Zachodnich i Wielkim Księstwie Poznańskim.
12 maja 1855
1855
Początki nowej prowincji obejmowały cztery klasztory: w Miejskiej Górce na tzw. Goruszkach, w Wejherowie, Łąkach Bratiańskich i Poznaniu (Boże Ciało), gdzie mieszkało w sumie 33 braci (w tym 18 kapłanów).
1855
1857-1870
W dalszych latach przejęto jeszcze cztery klasztory: Bysławek (1857), Osieczna (1861), Wronki (1868) i Zamarte (1870). Szybko rozwijająca się prowincja posiadała swój nowicjat w Wejherowie, natomiast studium seminaryjne w Miejskiej Górce (filozofia) i w Łąkach Bratiańskich (teologia).
1857-1870
31 maja 1875
Pomyślny rozwój prowincji został przerwany pruską ustawą o zniesieniu zakonów i wprowadzeniem tzw. Kulturkampfu. Prowincja została zlikwidowana przez władze świeckie. Jednak władze kościelne i zakonne nie przyjęły tego do wiadomości i nakazano przełożonym wyższym trwać na swoich stanowiskach.
31 maja 1875
1875
Czas upadku prowincji wskutek działań rządu pruskiego. Spora część zakonników poszukała schronienia w innych prowincjach lub wyjechała na misje do Kustodii Ziemi Świętej, Rzymu, Konstantynopola i Ameryki. Na miejscu pozostało kilkunastu starszych i schorowanych braci.
1875
1890
Prowincja przechodzi pod zarząd komisaryczny. Nie ustały starania o jej odrodzenie. Jednak nie znalazły one pozytywnej atmosfery do zrealizowania.
1890
Początek grudnia 1902
Przybycie pierwszych braci do Starych Panewnik. Zajęli oni tymczasowe lokum: jednopiętrowy dom, który z pomocą mieszkańców zaadaptowali na klasztor. Urządzili też kaplicę mogącą pomieścić 300 osób. Uroczyste wprowadzenie zakonników do klasztoru nastąpiło 22 grudnia 1902 roku.
Początek grudnia 1902
1905–1908
Budowa klasztoru i kościoła w Panewnikach.
1905–1908
1918 - zakończenie I wojny światowej
W dawnych klasztorach prowincji, które znalazły się w odrodzonym państwie polskim żyło jeszcze 6 braci (3 ojców i 3 braci zakonnych). W wyniku plebiscytu na terenie Polski znalazł się klasztor w Panewnikach, należący do wrocławskiej prowincji św. Jadwigi. Władze tejże prowincji powiększając w międzyczasie swój stan posiadania na terenie Polski o klasztory w Wieluniu, Rybniku i Choczu, utworzyły z nich odrębny Komisariat. Komisariat ten niebawem podjął starania o włączenie w swoje struktury braci i klasztorów prawie wymarłej prowincji Niepokalanego poczęcia NMP. Władze generalne zdecydowały jednak, że odwrotnie komisariat panewnicki zostanie włączony do dawnej prowincji, gdyż ta prawnie nadal istniała.
1918 - zakończenie I wojny światowej
17 marca 1923
W wyniku prowadzonych rozmów, mających na celu uporządkowanie podziału terytorialnego prowincji z ich domami w nowej rzeczywistości politycznej, generał zakonu o. Bernardyn Klumper OFM, dekretem Antiqua Ordinis Provincia, dokonał włączenia Komisariatu Zależnego św. Jadwigi do formalnie istniejącej prowincji w Wielkopolsce, i mianował zarząd prowincji z komisarzem na czele. Prowincja złożona z domów wielkopolskich i śląskich nosiła nazwę: Prowincja Niepokalanego Poczęcia NMP w Wielkopolsce (in Polonia Maiore). Spośród 64 członków nowej prowincji 58 z nich stanowili zakonnicy z prowincji św. Jadwigi. Siedzibą prowincjałatu stały się odtąd Panewniki.
17 marca 1923
Okres międzywojenny
Prowincja objęła nowe placówki: Wronki (1924), Kobylin (1929), Pakość-Kalwaria (1931), Turze (1933-1937), Jarocin (1934), Chorzów-Klimzowiec (1935). Przy klasztorach w Panewnikach, Rybniku i Chorzowie-Klimzowcu erygowano parafie, co otwarło prowincję na nowy etap działalności duszpasterskiej.
Okres międzywojenny
13 października 1932
Generał Zakonu wydał dekret zmieniający nazwę prowincji z Niepokalanego Poczęcia NMP w Wielkopolsce na Wniebowzięcia NMP w Polsce. Było to spowodowane chęcią uniknięcia niejednoznacznego określania prowincji na jednym terenie, gdyż istniała już Prowincja Niepokalanego Poczęcia NMP w Małopolsce, z siedzibą prowincjałatu we Lwowie.
13 października 1932
1939
W momencie wybuchu II wojny światowej liczba członków prowincji wynosiła 206 zakonników, w tym 56 kapłanów. Działania wojenne drastycznie przerwały proces odradzania się prowincji. Tereny, na których prowincja miała klasztory zostały włączone do III Rzeszy. Likwidacji uległy wszystkie klasztory na terenie Wielkopolski. Większe możliwości działań duszpasterskich miały jedynie parafie przyklasztorne na Śląsku, choć i tam większość zakonników została wysiedlona z klasztorów lub znalazła schronienie w innych prowincjach. Spora część zakonników została wcielona do armii niemieckiej, aresztowana lub wywieziona do obozów koncentracyjnych, z których nie wszyscy powrócili.
1939
1945 - zakończenie II wojny światowej
Czas powojenny to nowa, trudna rzeczywistość komunistyczna z przejawami represji. Oprócz przejmowania nowych klasztorów i obejmowania nowych placówek duszpasterskich, zmienił także charakter prowincji, która bardziej nastawiła się na działalność duszpasterską w powierzanych sobie parafiach przyklasztornych. Obejmowano kolejne placówki: Opole (1945), Wejherowo, Wschowa i Hel (1946), Poznań (1947/48), Bytom (1954), Zabrze (1957), Stare Panewniki (1958), Pakość-Miasto (1971), Wieżyca (1977), Woźniki (1978), Rybnik-Zamysłów i Częstochowa (1983), Toruń-Podgórz (1987), Koszarawa Bystra (1989), Górki Wielkie (1990). Na rzecz diecezji utracono jedynie klasztor w Choczu w 1957 roku, zwrócony Prowincji wraz z objęciem prowadzenia parafii w 2005 roku.
1945 - zakończenie II wojny światowej
Lata 70. XX wieku
Podjęto posługę misyjna w Afryce i Boliwii oraz pracę duszpasterską w Niemczech i Austrii.
Lata 70. XX wieku
1979
Prowincja liczyła 272 zakonników, a w 10 lat później 391. Prowincja Wniebowzięcia NMP w Polsce swoim zasięgiem rozciągała się od Beskidu Śląskiego aż do Helu.
1979
19 marca 1991
Powstanie nowej prowincji w Polsce – pod wezwaniem św. Franciszka z Asyżu z siedzibą w Poznaniu, na mocy dekretu ministra generalnego o. Johna Voughna OFM. Do nowo utworzonej prowincji weszło 12 klasztorów z prowincji śląskiej, kilka z prowincji krakowskich „reformatów” Matki Bożej Anielskiej oraz z „bernardyńskiej” prowincji Niepokalanego Poczęcia NMP. Prowincja Wniebowzięcia NMP utraciła najwięcej klasztorów (od Poznania aż do Helu). Z wielkopolskich klasztorów przy prowincji pozostały jedynie klasztory w Kobylinie i Miejskiej Górce.
19 marca 1991
Lata 90. XX wieku
Prowincja objęła i utworzyła nowe placówki: Tychy i Podłęże Królewskie (1995), Cieszyn (1996) i wspomniany już wcześniej Chocz (2005). W 2001 roku powstała w Prowincji pustelnia franciszkańska (romitorium), najpierw w ramach klasztoru w Wieluniu, a od 2003 roku w Jaworzynce.
Lata 90. XX wieku
1992
Po upadku państw bloku byłego Związku Radzieckiego pojawiły się również możliwości działalności duszpasterskiej na tych terenach. Otwarto nowe domy na Ukrainie (Sądowa Wisznia – 1993; Tarnopol – 1994), w Estonii (Athme – 1993; Narwa – 1995), na Białorusi (Słuck – 1992) oraz w Rosji (Smoleńsk – 1992). Otwarto również nowe domy w Czechach (Bogumin – 1992; Jabłonków – 1994), we Włoszech (Pereto – 2000; Viareggio – 2007).
1992
2004
Z inicjatywy braci powstała wspólnota modlitwy na wzór pierwszych eremów franciszkańskich, która najpierw miała swoją siedzibę w klasztorze w Wieluniu, a następnie przeniosła się do zakupionego domu mieszkalnego w Jaworzynce na terenie diecezji bielsko-żywieckiej.
2004
25 marca 2006
Dekretem ministra generalnego o. José Rodrígueza Carballo OFM powołana została do życia fundacja Stygmatów św. Franciszka na Białorusi. Jest ona odrębną jednostką prawną, zależna od naszej prowincji, a jej celem jest konsolidacja obecności prowincji na Białorusi i w Rosji. Tworzą ją klasztory w Słucku, Soligorsku, Osipowiczach i Smoleńsku.
25 marca 2006
25 marca 2006
Dekretem ministra generalnego o. José Rodrígueza Carballo OFM powołana została do życia fundacja bizantyjska Wszystkich Świętych Zakonu Serafickiego na Ukrainie. Jest ona odrębną jednostką prawną, zależna od naszej prowincji, a jej celem jest konsolidacja obecności zakonu w obrządku bizantyjskim. Tworzą ją klasztory tegoż obrządku na terenie Ukrainy. W jej skład wchodzą bracia obrządku bizantyjskiego oraz bracia obrządku łacińskiego z przywilejem birytualizmu, pochodzący z różnych prowincji zakonu. Tworzą ją klasztory w Tarnopolu, Niżnyj Bystryj, Użhorodzie, Złoczowie, Hayi Shevchenkivski i Khustcie.
25 marca 2006
21 czerwca 2008
W klasztorze w Katowicach-Panewnikach miała miejsce, pierwsza w historii Prowincji, kapituła namiotów. Jako myśl przewodnią wybrano zawołanie „Uczyńmy naszą modlitwę piękną”. Jednym z owoców kapituły było wydanie w 2012 nowego modlitewnika prowincjalnego.
21 czerwca 2008
2019-2023
Budowa w nowej lokalizacji kościoła i klasztoru w Katowicach-Starych Panewnikach.
2019-2023
1 stycznia 2024
Prowincja liczyła 274 zakonników, niemal tylu samo co 45 lat wcześniej, czyli w 1979 roku (272).