Tym co uderza w prowincjalnym nekrologu jest młody wiek wielu zmarłych współbraci, nie tylko tych, którzy zginęli na wojnie ale także tych, którzy zmarli na skutek różnych chorób. Jednym z nich jest o. Benedykt Kolon, lektor języków klasycznych z okresu międzywojennego. W tamtym czasie praktycznie wszyscy młodsi bracia przeszli przez jego szkołę łaciny i greki, choć żył zaledwie 46 lat. Zdumiewa, że pozostały po nim jedynie szczątkowe informacje.
Józef Kolon urodził się 12.02.1894 r. w Zawodziu koło Katowic, w rodzinie Franciszka i Elżbiety Kopaja. Idąc za głosem powołania franciszkańskiego podjął naukę w kolegium serafickim w Nysie. Do nowicjatu wstąpił 8.04.1914 r. otrzymując imię zakonne brat Benedykt. Nowicjat odbył także w Nysie. Studiował we Wrocławiu Karłowicach. Niestety, wojna światowa przerwała mu naukę. Został zmobilizowany do pruskiej armii, ale nie wiemy gdzie i jak długo służył. Dopiero po zakończonej wojnie powrócił do klasztoru i z opóźnieniem dokończył seminarium i złożył profesję wieczystą 26.10.1922 r. Miesiąc później przyjął święcenia kapłańskie 19.11.1922 r.
W młodym wieku zadzierzgnął pasję do języków klasycznych. Teraz mógł ją swobodnie rozwijać. Zaraz po wojnie, jeszcze przed święceniami podjął studia z filologii klasycznej na uniwersytecie wrocławskim (1920-23). Pozwolono mu dalej rozwijać się w tym kierunku. Kiedy w 1923 r. zdecydował się na przejście do prowincji panewnickiej, jednocześnie otrzymał zgodę na podjęcie dalszych studiów na wydziale filozoficznym w Monachium (1923-24). Tam uwieńczył swoją specjalizację doktoratem z wynikiem magna cum laude, na podstawie rozprawy: „Der literarische Charakter der Vita Hilarii Arelatensis” (Literacki charakter ‘Życia Hilarego z Arles’). Praca została wydana w 1925 r. w Paderborn i do dzisiaj jest cytowana jako jedno z podstawowych opracowań na ten temat. Pragnął jeszcze uzupełniać studia we Lwowie ale ostatecznie zrobił to w Poznaniu.
W prowincji od początku powierzono mu nauczanie języków klasycznych, zarówno w kolegiach jak i w studium teologii. Był też rektorem kolegium we Wronkach w latach 1926-32. W latach 1932-34 był gwardianem w Osiecznej, a w latach 1934-38 w Kobylinie. Od 1938 r. pozostawał w Kobylinie lektorem w kolegium serafickim i w wyższym seminarium. W tym czasie był także dwukrotnie wybierany definitorem prowincji, najpierw w latach 1929-32, a następnie w latach 1938-40.
Wojna zmusiła go do opuszczenia Kobylina. Według niektórych źródeł przebywał w Krakowie. Bardziej prawdopodobne jest jednak, że udał się do Katowic, gdyż nadal brał udział w życiu prowincji. Jego podpis widnieje bowiem na wszystkich protokołach z posiedzeń definitorium, aż do maja 1940 r.
Prawdopodobnie już wtedy chorował, gdyż niebawem został zmuszony poddać się hospitalizacji. Znalazł się w szpitalu w Kłodzku, gdzie w krótkim czasie jego stan się pogorszył i zmarł na raka żołądka.
Ojciec Benedykt zmarł 27.11.1940 r. i został pochowany w Panewnikach. Żył 46 lat, w zakonie 26, w kapłaństwie 18.
o. Ezdrasz Biesok OFM